#metoo Ik voelde me schuldig

Zarayda

Afgelopen maandag had ik er ineens veel spijt van. Ik keek naar Pauw en de woede welde in me op. Woede bij mij betekent eigenlijk verdriet. Verdriet dat ik niet wil voelen. Het kan je niet ontgaan zijn. De discussie die los is gebarsten nav de #MeToo hastag. Verhalen over seksuele intimidatie. Aanrandingen. Seksueel geweld. Niet alleen in Hollywood. Geen ver-van-mijn-bed show. Mensen die je persoonlijk kent. Mensen uit de media. Op je Facebook timeline. Misschien jij zelf wel. Ik ook. Omdat ik net mijn kleintje heb gekregen en nog in mijn cocon van babyliefde zat, besloot ik niet mee te doen aan de discussie op social media. Mijn stem deze keer niet zo fel te laten horen in de media. Ik wilde de buitenwereld buitensluiten en even helemaal genieten van de focus op mijn pasgeboren dochtertje. Tot maandagavond. Toen ik het gesprek bij Pauw zag, naar aanleiding van Jelle Brandt Corstius' moedige openheid over zijn ervaring met seksueel geweld. De toon van het gesprek in de talkshow deed mijn haren overeind staan. Jelle maakt mee wat elk seksueel geweld slachtoffer's grote angst is. Dat je de moed vat om eerlijk te worden en dat mensen je niet geloven en je uitmaken voor leugenaar. Alle angsten, alle verdriet en alle ongemak van toen ik zelf eerlijk werd over wat ik meemaakte met seksueel geweld, kwam meteen weer terug. Ik ben destijds ook geïnterviewd en het onbegrip en de soms lacherigheid waar je tegenaan loopt, is zo pijnlijk. Baby roze wolk of niet, ik voelde dat ik moest reageren. In 2014 schreef ik een boek over mijn ervaring. Ik had me jarenlang geschaamd en de nare ervaring had m'n leven veranderd. Pas na jaren hulp en trauma-therapie durfde ik eerlijk te worden. En pas toen ik eerlijk werd, kon ik helen. Mijn boek Het Waarom Meisje is mijn verhaal. Het is een lange brief naar mijn vader over hoe wat mij overkwam, niet alleen mijn wereld in elkaar deed storten maar ook de wereld van ons gezin. De dader was namelijk een bekende van ons. Iemand die we vertrouwden en iemand van wie we hielden. Het is nooit te laat om eerlijk te worden. Ik schreef mijn boek in 2014 omdat ik los wilde komen uit de gevangenis van schaamte. Maar ook om eerlijk te vertellen wat de enorme impact is, wanneer iemand zo over je grens gaat. Hoe het je zelfwaarde aantast. Je gevoel van veiligheid. En hoe, als je geen hulp zoekt, het zelfs je karakter verandert.

. Mijn intentie met mn boek en met deze mail is, dat ik wil bijdragen aan een echt gesprek. Aan begrip en empathie. Ik hield meer dan 7 jaar lang mijn ervaring geheim. Uit schaamte. Maar uit ervaring weet ik eerlijk moest worden om echt te kunnen helen. Als je ook #metoo meemaakte dat iemand over je grenzen ging, weet dat je niet alleen bent. En weet dat je kan helen van alle angst en heartbreak die je voelt. Als je nooit iets naars meemaakte op dat gebied: gelukkig!! Maar met cijfers als 1 op de 3 vrouwen en 1 op de 10 mannen, ken je veel meer mensen die je denkt, die minder geluk hadden dan jij. Moeders, zusjes, buurmeisjes, je leidinggevende op werk, mensen die je diensten en producten kopen. Je kan er je kop niet voor in het zand steken. Met mijn boek krijg je antwoord op vragen als: Waarom doen mensen bijna nooit aangifte? Hoe komt het dat het zo'n taboe onderwerp is en waarom beschermt de samenleving veel vaker de daders en niet de slachtoffers. Alleen vanuit wederzijds gevoel en begrip kunnen we het gesprek met elkaar aan en komen met oplossingen. Met mijn boek wil ik door bloedeerlijkheid een brug van begrip bouwen. Hier vind je mijn boek, als je em wil lezen Er werd een korte docu gemaakt over mn boek + een event dat ik organiseerde om seksueel geweld op een eerlijke manier bespreekbaar te maken. Check die korte docu hier Gelukkig is media soms ook een force of good. Journalist Femke van Wiggen interviewde me over mn ervaring en m'n boek. Ik durfde haar dingen te vertellen die ik niet eerder vertelde Hoe sta jij in de discussie? Wat zie en voel jij? Vertel het me in de comments hieronder.