De grote misvatting over het hart van jouw man

Natuurlijk hebben mannen emoties, bergen. Maar er wordt als man van je verwacht dat je die niet te veel toont want dat past niet bij de verwachtingen: succelsvol zijn, verantwoordelijkheden dragen zonder zeuren, leiderschap tonen, sterk zijn, strategisch handelen etc. Zeker als je een partner hebt die deze dingen van je verwacht EN je brengt je emoties op een andere manier onder woorden dan vrouwen dat doen is de kans groot dat je alleen maar gewezen wordt op die verwachtingen (toughen it up!) . Dus als je over emoties wil praten, waar ga je dan heen? Met je vrienden over emoties praten... ze zien je aankomen. No way! Met vriendinnen (als je die hebt)... dan ga je meer van jezelf laten zien aan vriendinnen dan aan je partner, dat voelt als een soort emotioneel vreemd gaan. Dus als je partner daar achter komt, is de kans groot dat ze vind dat je die vriendin maar weg moet doen (want het is toch wel gek wat je allemaal met haar deelt...). Dat schiet dus ook niet op. Er is nu eenmaal geen sociaal netwerk dat zit te wachten op een man met vervelende emoties. Wegstoppen is dan toch het eenvoudigst. Dus als het slecht gaat wat ga je dan doen met die opgekropte gevoelens? Ik huil als niemand het ziet (en zorg dat de buren het niet kunnen horen, ik hoor de buurvrouw weleens huilen, maar dat is ok), ik ga sporten of te veel drinken. Alleen als je je veilig genoeg voelt in een relatie, zal je echt je gevoelens delen (en dan nog is het aan elkaar wennen HOE je dat doet). Mannen en vrouwen communiceren wel anders. Ik denk dat een man zich wat dit aspect betreft minder snel veilig voelt in een relatie dan een vrouw. Ik zou me wel zo veilig willen voelen, maar zo voel ik me niet. my 2 cents (before taxes ;-) )

Ik ben het helemaal eens met alle reacties hier dat de oude rolpatronen en verwachtingen ons nog in de weg staan. Zowel de mannen als de vrouwen. Een man mag niet te gevoelig zijn, want vrouwelijk en een vrouw mag niet te kil zijn, want mannelijk... Zo jammer, want hierdoor ondrukken mensen dus hun emoties en dit kan soms best wel voor last zorgen zowel voor onszelf als onze omgeving. Ps: Ik wou lid worden als member maar de inschrijfknop werkt niet, er gebeurt niks.

Wat fijn om jullie reacties te lezen en dan ook nog zo herkenbaar! En Ronald, jouw "male point og view" doet me goed! Ik denk inderdaad dat we door oude patronen en maatschappelijke cultuur worden opgevoed met een behoorlijke "last" voor de man: hij mag voelen, maar dat niet uiten. En dus is hij het gaan uiten op een manier die vanuit diezelfde conditionering over vrouwelijkheid, als mannelijk, dus kil wordt ervaren. Maar mannen zijn ook mensen! En mannen mogen die ruimte ook voor zichzelf claimen. Als ie maar, tja... inderdaad..., wel een echte vent blijft, haha!

N.B.: mijn vorige comment mag weg.. Ik heb het nog even een beetje aangepast. Prachtig geschreven, Ronald! Heel fijn om een aanvulling en perspectief te ontvangen van een man die zich kennelijk geroepen voelt de misvatting om te buigen naar iets positiefs. Mijn vooroordeel destijds was: een man zal wellicht nooit dezelfde taal als een vrouw kunnen spreken, ik zal dus genoegen moeten nemen met wat voor mij 'okay' is... Ik heb zelf een lichte vorm van autisme, waardoor sociale wederkerigheid sowieso al een dilemma an sich is. Ik begrijp mijzelf soms niet eens. Laat staan staan dat vriendinnen mijn rariteiten begrijpen... Nog niet te hebben gesproken over mannen! Na mijn vooroordeel enige tijd geleden in twijfel te hebben getrokken op basis van eigen ervaringen, kan ik zelfs beamen dat de man misschien wel méér gevoelig is dan de vrouw. Vergeef me de generalisering. Echter.. In deze maatschappij wordt een extreem sociaal empathische houding van vrouwen verwacht. Wellicht met als basis oorzaak, dat wij vrouwen caring zijn. We zorgen voor het huishouden, houden het gezinsleven draaiende, zorgen voor harmonie in huis, structuur en regelmaat, voeden de kindjes op, etc. Maar in my humble opinion draagt een man hier minstens zoveel aan mee. Hij werkt, speelt met de kindjes, zorgt voor een dak boven het hoofd. En tegenwoordig zijn deze taken zo verweven in elkaar dat de mannenwereld nauwelijks te onderscheiden valt van de vrouwenwereld. De sociale rol echter van de vrouw wordt tegenwoordig nog wél overschat en de sociale rol van de man wordt onderschat. Ik denk dat dit komt omdat de taal van een man en een vrouw soms tot een barrière kan leiden, maar wanneer er eenheid in liefde, geborgenheid en vertrouwen ontstaat/al dan niet is.. dan valt de taalbarrière weg en durven beiden zichzelf te zijn en zichzelf bloot te stellen bij elkaar, zoals Ronald met mooie voorbeelden al aangeeft. Bovendien mag de emancipatie inmiddels al in een vergevorderd stadium zijn, de rolpatronen zijn niet de enige veranderingen die een verschuiving hebben gekend. Het sociaal emotionele aspect komt nu pas om de hoek kijken. Mannen hebben ook recht op deze nog taboe heersende verschuivende ideologie. En dat kost tijd, dat kost verwerkingstijd. Wat mij betreft zijn zij gelijkwaardig aan ons vrouwen en als we leren om elkaars taal te 'verstaan', dan hupt het gevoel er vanzelf achteraan... Zo heb ik een bijzondere emotionele band met mijn exvriend (1.5 jaar een relatie en inmiddels ruim 1.5 jaar een bijzondere hechte vriendschap...). En waarom? Omdat we elkaar op sociaal emotioneel gebied zowel qua interactie als wederkerigheid hebben leren begrijpen en zo'n toegevoegde waarde op elkaars leven zijn. Daarbij kwam naar voren dat we zelfs zo erg hetzelfde zijn, dat we deze band niet op een partner manier moeten uitdragen maar op een ander niveau. Een soort soulmate achtig idee. De Seinfeld/Elaine achtige manier ;). Dat is een hele lange weg geweest, maar wel een heel bijzondere weg (ook omdat je een soort ontdekkingsreis naar jezelf onderneemt). I'm blessed voor het feit dat deze levenslessen mij eerst via een behoorlijk 'dal' toch inzicht hebben gegeven over wat in een volgende relatie mínstens zo belangrijk is.. Taal! ♡

Mijn aannames over mannen en hun gedrag zorgde ervoor dat ik soms moeite had ze gewoon zichzelf te laten zijn. Ik vond er vooral wat van. Dacht dat ze soms emotieloos waren. Ik (h)erken dan ook dat wat Sylvana zegt mbt mannen en hun emoties. Ik ervaar dat ik, nu ik bijna 50 ben *kuch*, mannen anders ervaar. Doordat ik meebeweeg met mijn eigen emoties en gedachten ervaar ik mijn contact met mannen anders.

Zo net thuis van werk, jasje uit, mail sjekkuh en Whygirl kijken. En de eerste reactie van een man of all creatures. Ja als man kan ik wel zeggen dat ik wel een gevoelsmens ben. In mijn relaties was mijn vriendin ook wel eens toe aan een luisterend oor of wat hulp of gewoon even iemand die een schouder nodig had om even lekker uit te schreeuwen. Om er nu geen ellenlang verhaal van te maken, ik heb mijn vriendinnen in mijn relatie altijd willen helpen waar dat kon en ja ik ben ook vaak gebroken in het bijzijn van mijn vriendin. Er waren moment bij dat als zij zat te huilen, ik er naast zat te grienen. Sommige mannen durven hun gevoelens wel te laten zien en te laten spreken. Sommigen vinden het een teken van zwakte denk ik en anderen denk ik dat ze misschien denken "that is sooooooo gay". Ik vind dat een man ook best mag laten zien dat hij ergens mee zit. Mijn vriendin is mijn maatje, mijn partner, my lover, mijn schouder en mijn gelijke. Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Ja weet ik niet echt, gevoel is moeilijk uit te leggen en praten is ook al erg lastig. Helemaal als je tegenover een scherm zit. Ik kan wel zeggen dat in mijn geval, als je al even geen relatie meer hebt, je toch wat harder wordt. Kropt gevoelens op omdat je het niet kan delen, verstopt het omdat je niet wil dat anderen zien dat je in elkaar aan het storten ben en maar "sterk" blijft door rennen. Maar even tussen ons, ik mis het wel. Mijn laatste vriendin was hard maar ook een luisterend oor. Schopte me tegen de schenen als ik me aanstelde maar was er voor mij als ik ergens mee zat. Andersom ook, uren aan de telefoon en het verhaal aanhoren en proberen een oplossing te vinden of gerust te stellen. Wat overigens erg vaak lukte. Zij is mij "ontvallen" in 2008 en hoewel dat zij een plekje heeft, ik mis haar dagelijks. Het blijft moeilijk en zo af en toe val ik nog wel eens om. Het enige wat ik dan kan doen is in een hoekje kruipen en over me heen laten komen. Daarna "staat deze sterke man weer" en gaan we weer door. Gevoel? Zeker in dit beestje. Alleen zijn er maar erg weinig mensen die het zien of aan wie ik het laat zien. Lang verhaal, sorry.